Ha, wie herinnert zich die dikke carnavalhit van Mr. John nog? En met recht en rede mag je trots zijn op je kleine landje wanneer je je Europese vrienden donkere Leffe, Tripel Karmeliet, Chimay blauw, La Chouffe, McChouffe, Duvel, Kasteelbier, donkere Grimbergen en Karsquell (slechts enkele mensen snappen het waarom hiervan, dus doe vooral geen moeite) kan voorschotelen. Met dank aan Rony P. en Godelieva K. voor al dat lekkers. De Sint kwam vroeg dit jaar.
Hoe langer ik in So'ton ben, hoe hectischer de weken en hoe sneller ze voorbijvliegen. Diverse deadlines voor school komen naderbij (ik maak me nog niet te veel zorgen, de druk van deadlines is iets dat ik als aspirant-journalist absoluut nodig heb om efficiënt te werken) en natuurlijk mag het sociale leven niet verwaarloosd worden. Een inkijk in een kleine week Southampton.
Op dinsdag was er de verjaardag van Jennifer. Enkele bevriende huizen (nu ja, de huizen zijn niet bevriend natuurlijk, wel de mensen die er wonen) komen voor een voordrink naar 33 St. Mary's Road, iets wat we uit economische overwegingen - arme studenten als we zijn - bijna altijd doen. Daarna wordt er naar Margherita gegaan, maar ik pas dit keer. Niet enkel heb ik les 's ochtends (flinke student dat ik ben), ik vind Margherita - een Italiaans restaurant dat 's avonds omgetoverd wordt tot een club - ook een onaangename omgeving waar slechte latinmuziek heerst.
Op donderdag heb ik helemaal geen les en dus ben ik op woensdag wel paraat voor een feestje. Komt goed uit, want dit keer vieren Chloé en Fani hun verjaardag. Weer wordt er verzameld voor een prefeestje om daarna met z'n allen naar Revolution te trekken. Die keet heeft voor op andere clubs dat ze gratis is en relatief goedkope drankjes serveert, want voor de rest is het er ook maar slappe kost wat muziek betreft. Dit keer kan er zelfs een afterparty van af in het huis van een vage Pool die we eigenlijk niet zo goed kennen, maar gastvrijheid is altijd een mooie eigenschap die op prijs gesteld moet worden.
Na zo'n zware avond is het eigenlijk onverantwoord om de dag erna weer een stapje in de wereld te zetten, maar ik had nu eenmaal beloofd om present te zijn op het verjaardagsfeest (jep, je kan een patroon bemerken) van een Engelse makker. Tegen middernacht waren hij en zijn Engelse vrienden echter in zo'n vergevorderde staat van dronkenschap beland, dat ik blij was een telefoontje te krijgen van Miguel met de vraag of ik zin had om mee te gaan naar Unit, een club in mijn straat. Zeker! Miguel en zijn drie huisgenoten doen zowat alles samen en het lijkt wel of ze hun eigen kleine gezinnetje vormen. Nu zou ik niet zo ver gaan om te stellen dat ik het vijfde lid van de familie ben, maar ik ben er toch een graaggeziene vriend aan huis. Dit keer waren er vriendinnen van Sonja uit het verre Finland op bezoek en dus heb ik mijn Finse woordenschat weer wat kunnen aanscherpen. Vittu!!
Ondertussen was er ook een Spaanse delegatie gearriveerd om de verjaardag van Jennifer nogmaals te vieren op vrijdag, maar begrijpelijkerwijs hield ik het rustig. Op zaterdag stond er een optreden in Lennon's op het programma, van de Amerikaanse slowcoregroep The Antlers. Mijn gevolg om optredens bij te wonen wordt keer op keer groter. The Antlers speelden een intense set - hun debuutalbum 'Hospice' gaat over het verlies van een geliefde aan kanker, qua intensiteit kan dat wel tellen - die veelbelovend is voor de toekomst.
FC Barcelona - Real Madrid is een affiche die geen enkele Spanjaard kan missen en voor de gewone voetballiefhebber toch ook een wedstrijd om naar uit te kijken. De match bekijken in zo'n typische Engelse sportpub, waar supporters van allerlei ploegen samenkomen om de hele zondag naar voetbal te kijken, geeft nog een extra dimensie. Fan kan ik me van geen van beide ploegen noemen, maar in deze wedstrijd duimde ik toch voor de thuisploeg. Al was het maar om Marcos volledig uit z'n dak te zien gaan bij de 1-0 van Ibrahimovic.
Nu moet je niet denken dat elke week zo druk is. De laatste dagen ben ik amper buitengekomen - schoolwerk, weet je wel - en daar ga ik vanavond vermoedelijk geen verandering in brengen. Morgen ga ik de kindjes hier wat cultuur bijbrengen door ze een selectie van de beste Belgische bieren voor te schotelen. Jochei!
De titel van dit bericht komt natuurlijk uit 'Red Cave' van het geweldige Yeasayer. Hier speelt de band het in een metro in Parijs (gequotet gedeelte komt er pas helemaal op het einde):
