Vorig weekend werd de lokroep van Londen te groot om te negeren en dus trok ik in het internationale gezelschap van Janne (Finland), Sonja (Finland), Miguel (Spanje), Marcos (Spanje) en Sylvie (Frankrijk) riching Britse hoofdstad. Omdat beelden soms meer zeggen dan woorden heb ik enkele foto's gestolen van mijn reisgezellen. Ook omdat ik te lui ben om iets te schrijven. De reden waarom ik op het leeuwendeel van de foto's met een idiote grijns sta, is omdat Miguel er op stond dat we telkens 'pa-ta-ta' - het Spaanse equivalent van 'cheese' - zeiden.
Nu ik vanonder moeders vleugels weg ben, moet ik mijn plan trekken met de huishoudelijke taken en dat blijkt niet altijd zo evident, getuige het volgende verhaal.
Koken en poetsen is allemaal niet zo'n probleem, dat deed ik op kot ook, maar de was is een ander paar mouwen (merk die mooie woordspeling en gniffel bij jezelf om mijn spitsvondigheid).
A man has to do what a man has to do en dus begaf ik me vol goede moed naar de wasmachine. De instructies van de mama vers in het geheugen, stelde ik de machine in om vervolgens vast te stellen dat er niets gebeurde. Na ongeveer een halfuur verdwaasd alle knopjes van naderbij bekeken te hebben, kwam ik tot de conlusie dat het deurtje niet fatsoenlijk dicht was.
Wasmachine 1 Tomašz 0
Next up: de strijk. Want wie dacht dat ik mijn kleren ongestreken zou aandoen, heeft mijn nieuwemangehalte serieus onderschat. Vlotjes passeerden al mijn t-shirts en truien onder het strijkijzer. Nu ja, vlotjes. Over een doodsimpel t-shirt doe ik gemiddeld vijf minuten, maar door doorzettingsvermogen, nietwaar vrienden, bereikt de slak de ark.
De afgelopen week heb ik enkele uitgebreide verkenningstochten ondernomen. Ter wille van jullie, lieve lezertjes, trotseerde deze stoere krijger regen en wind. Dat is nu eenmaal wat journalisten doen: hun leven op het spel zetten om de mensheid te informeren.
Hoewel Southampton - of So'ton zoals ze het hier wel eens liefkozend noemen - nauwelijks een zakdoek groot is, vind je er een grote verscheidenheid terug.
Een gordel van parken loopt als een groene long door de stad. Nu de temperaturen nog aangenaam zijn, maar de bomen hun bladeren toch al langzaam beginnen af te schudden, liggen die parken er werkelijk beeldig bij.
Daarnaast kan je shoppen tot je erbij neervalt, in Above Bar Street - zowat de Meir van Southampton - of in een van de be-la-che-lijk vele shoppingcentra (komaan, hoeveel shoppingcentra heeft een stad nodig?!)
Southampton heeft ook een rijke geschiedenis en dat merk je wanneer je rondwandelt door het oude centrum. Van de middeleeuwse stadsmuren staat bijvoorbeeld nog ongeveer de helft recht en je kan er aangenaam over kuieren.
Natuurlijk speelt ook water een grote rol in een havenstad als Southampton. De haven is ideaal gepositioneerd bij de monding van twee rivieren: de Test en de Itchen. De stad is uiteraard het bekendst als vertrekplaats van de Titanic.
De twee universiteiten zorgen ervoor dat de bevolking erg jong is, wat dan weer leidt tot een erg levendig nachtleven (soms iets té levendig, maar daarover later meer). Polygon, het hart van de studentenbuurt, telt meer nachtclubs dan de Sahara zandkorrels. Van een beetje hyperbool is nog nooit iemand doodgegaan, toch?
Doordat alles zo dicht bij elkaar ligt, krijg je soms de indruk dat het willekeurig bij elkaar gepropt is. Van landschapsplanning hebben ze hier nog nooit gehoord. De stadsmuren grenzen bijvoorbeeld aan het gloednieuwe en hypermoderne West Quay shoppingcentra. Of dan beklim je een torentje met hoge verwachtingen om gedesillusioneerd te ontdekken dat je uitkijkt op een verlaten parkeerterrein.
De komende weken en maanden ga ik proberen om verschillende steden van de Engelse Zuidkust te bezoeken en natuurlijk staat ook Londen op het programma. Jullie hoeven daar niets van te missen zolang je mijn blog met bezoekjes blijft vereren.
Blood Red Shoes - It's Getting Boring By The Sea:
P.S. eigenlijk is het weer hier goed en heb ik amper een druppel regen gezien.
P.S.2. ik heb gefixt dat iedereen kan commenten op mijn posts, want dat was blijkbaar een probleem. Vanaf nu geen excuus meer!
Een van de enorme voordelen van Engeland tegenover andere mogelijke Erasmusbestemmingen is ongetwijfeld de muziek. Zelfs een middelgrote stad als Southampton heeft een levendige livescene. Bij het onderzoeken van de mogelijkheden, was er een zaal die altijd terugkwam: The Joiners.
En dus trok ik gisterenavond op onderzoek. In m'n dooie eentje, als ware het mijn kleine geheimpje. De line-up was immers om van te smullen. Naast headliner Slow Club, traden ook de Zweedse zusjes van First Aid Kit en twee lokale artiesten aan. Voor al dat lekkers betaalde ik acht pond (tien euro, leve de zwakke pond!) aan de kassa.
The Joiners is een erg klein zaaltje, qua grootte vergelijkbaar met de bar van Trix, waar ongetwijfeld zo goed als niemand van mijn trouwe lezers - voor zover je al van trouw kan spreken na twee posts - al geweest is, wat mijn vergelijking van generlei waarde maakt. Mensen die liever in de huiselijke sfeer vertoeven, kunnen de concertzaal misschien best vergelijken met hun eigen living en zullen best wel dicht in de buurt komen.
Eerst aan de beurt was Jojo. Niet het Amerikaanse kindsterretje, maar een jongeman met zijn volledig bestickerde gitaar die kwetsbare, akoestische nummers speelde. De kerel beschikt over een erg aangename stem, schrijft mooie teksten én bracht een prachtige cover van Tom McRae.
Wise Children is dan weer een groep waarvan het harmonische samenspel op z'n sterkst aan Fleet Foxes deed denken. Spijtig genoeg overschaduwden technische problemen de set, maar het wondermooi afsluitende 'Absence' - door de frontman solo gebracht - maakte heel wat goed.
Het Zweedse First Aid Kit verdient een foto in het woordenboek bij de term 'schattig'. De zusjes zijn nauwelijks van de middelbareschoolbanken maar hebben talent te over. Op het podium komen ze misschien wat onbeholpen over, maar daar maalt niemand om wanneer ze hun gouden keeltjes openzetten.
Live klinken de kwikzilveren stemmen van de tienermeisjes voller dan op hun nochtans best charmante ep'tje 'Drunken Trees'. Voor hun cover van Fleet Foxes' 'Tiger Mountain Peasant Song' vind ik nauwelijks woorden en ik zou als journalist-in-spé toch een specialist moeten zijn in het vinden van woorden.
Omdat mijn experiment om muziek te uploaden jammerlijk mislukte, zal ik op deze blog gebruik maken van het magnifieke medium YouTube. Hieronder kan je de eerdergenoemde cover bekijken (opgenomen in de Zweedse bossen!)
Ondertussen was ik van de eenzaamheid gered door een op bier trakterende en als een wilde gek dansende Engelsman en was het tijd voor het fantastische Slow Club (van mij mag het bij wet verplicht worden om Slow Club consequent met dat adjectief te benoemen).
Het duo maakte een entree die kon tellen. Heldere gitaarklanken weerklonken achter onze ruggen en het tweetal hield halt in het midden van de zaal om er volledig akoestisch en onversterkt 'Wild, Blue Milk' te spelen. Daarna volgde een geniale - een woord dat te vaak wordt gebezigd door het verzamelde muziekjournaille, waardoor de waarde vermindert wanneer het wél op z'n plaats is - set die heen en weer ging tussen ingetogen en bloedmooi ('When I Go', 'Sorry About the Doom') en wat de Engelsen omschrijven als 'cheerful' ('It Doesn't Always Have to Be Beautiful', 'Because We're Dead', 'Trophy Room'). Triestig trouwens: ik zit nog geen week in Engeland en mijn Nederlands begint al af te botten. *denkoefening om mijn moedertaal aan te scherpen: uitbundig, levenslustig, vrolijk*
Als je puur in woorden vertelt over Slow Club, zou het misverstand kunnen ontstaan dat je dit duo van mooie mensen kunt betitelen met 'doorsnee', 'gemiddeld' of andere vieze termen. Hij - gitaar, zij - percussie, erg spannend klinkt het niet. Het is pas als je de muziek laat spreken, dat je tot de ontdekking komt dat Rebecca en Charles - schitterende namen ook, en grappige en bekoorlijke mensen - oprecht unieke muziek maken. Meteen ook een enorme frustratie voor elke zelfverklaarde muziekjournalist: hoe uitmuntend je ook bent, de pracht van sommige muziek is niet in woorden te vatten.
De gemakkelijkheidsoplossing als blogger is dan een filmpje posten:
De Sheffieldse band sloot het concert af zoals het begonnen was: met een onversterkte versie van 'Christmas TV', die gretig werd meegezongen door het volgens Engelse bronnen flink opgekomen publiek. Zelden verliet ik een concert met een grotere smile op mijn gezicht.
Diegenen die mij kennen weten dat ik een hekel heb aan mensen die hun hele leven op de straatstenen van het wereldwijde web gooien. Diegenen die mij niet kennen hebben hier niets te zoeken. Scheer je weg, vuile voyeurs!
Op aandringen van allerlei mensen die blijkbaar een grotere invloed op me hebben dan ik ooit zou durven toegeven, ga ik echter meedoen aan deze ergerlijke trend. Een aspirant-journalist als ik die later hopelijk zijn brood (en frieten! en pintjes! en iPhones! en flatscreen televisies! en luxueuze jacuzzi’s!) gaat verdienen met schrijven, kan maar beter graag en regelmatig iets neerpennen.
Uiteraard moet je hier geen grote ontboezemingen verwachten. Verhalen over ongebreidelde promiscuïteit en verdorven drinkgelagen die de inwoners van Sodom en Gomorra jaloers zouden maken hou ik liever voor mezelf. De mama en de papa lezen dit immers ook allemaal mee. Grapje, mama! Grapje! Ik ga heel braaf zijn.
De toon is gezet en slimme lezers weten dat ze deze blog niet al te serieus moeten nemen. Niet-slimme lezers weten het bij deze ook. Ik heb nog geen idee hoe vaak ik deze blog zal updaten. Misschien is dit eerste meteen ook het laatste berichtje. Waarschijnlijk niet. Misschien post ik hier elke dag iets. Waarschijnlijk niet. Op regelmatige basis een kijkje komen nemen is de boodschap.
Even een klein woordje uitleg bij de titel van deze blog, waarvan je de definitie bovenaan kan zien blinken. ‘Wanderlust’ – een prachtig woord nietwaar?! – is het rusteloze gevoel dat je aanzet om de wereld te gaan verkennen en terloops bijna-doodservaringen bij de vleet mee te maken. Ik raad iedereen ‘On the Road’ van beatnik Jack Kerouac aan: de wanderlust druipt van de pagina’s.
Technisch gezien ben ik natuurlijk niet op reis, maar op mijn manier ontdek ik wel een stukje van de wereld, en het is ook gewoon een mooie titel voor mijn blog. Ook al omdat de term zo sterk en mooi de betekenis verwoordt en de rijkdom van de Engelse taal aantoont. In het Nederlands is er geen enkel woord dat in de buurt komt van ‘wanderlust’. Reiskoorts zou je kunnen zeggen, maar die uitdrukking is niet half zo sprekend en vlotjes duizend keer minder mooi.
Daar komt nog eens bij dat ‘Wanderlust’ ook een nummer is van de bekendste band uit Southampton: Delays. Nogmaals het bewijs dat toeval een verzinsel is van de mens – zoiets als God als oude man met baard of het champagnevoetbal van Anderlecht - en niet voorkomt in de vrije natuur. Maar nu word ik wel heel filosofisch en dat kan niet de bedoeling zijn van deze blog.
Lezers die mij een groot plezier willen doen, mogen altijd lange, handgeschreven brieven, korte computergetypte brieven, postkaarten uit de jaren vijftig, mixtapes, zelfgeplukte bloemen of gedichten sturen naar:
Tom Peeters 33 St. Mary’s Road Southampton SO14 0BG United Kingdom
Ook (on-)verwacht binnenspringen is een mogelijkheid. Zelfs een simpele comment op een postje van ondergetekende maakt hem blij als een kind in een speelgoedwinkel. Geen idee waarom ik hier opeens over mezelf praat in de derde persoon. Grootheidswaanzin, vermoedelijk.
Als je bovenvermeld adres intypt in Google Maps en doorklikt naar Google Street View kan je trouwens een virtuele wandeling maken in (een deel van) mijn straat. Voor de mensen met te veel tijd, nietwaar?
Over Southampton ga ik voorlopig nog niet te veel vertellen. Om de simpele reden dat ik dan de volgende keren geen inspiratie meer heb. Of toch nog dit: de zonsondergangen zijn hier van de mooiste die ik ooit zag.
P.S. ik typ dit noodgedwongen in Word om het nadien te copy/pasten op Blogger. Mijn internetconnectie blokkeert namelijk bepaalde sites om minderjarigen te beschermen. Dat euvel ga ik zo snel mogelijk de wereld uithelpen. Damn you, T-Mobile!
P.S.2. als je vindt dat mijn blog er voorlopig uitziet als de website van een begrafenisondernemer: geen paniek. Wanneer ik een beetje meer tijd en zin vind, zorg ik voor een leukere lay-out.
Extraatje: download Björk – Wanderlust (ik begeef me weer op het randje van de illegaliteit) ((edit: RapidShare hangt de bitch uit, dus voorlopig geen downloads))
