Ha, wie herinnert zich die dikke carnavalhit van Mr. John nog? En met recht en rede mag je trots zijn op je kleine landje wanneer je je Europese vrienden donkere Leffe, Tripel Karmeliet, Chimay blauw, La Chouffe, McChouffe, Duvel, Kasteelbier, donkere Grimbergen en Karsquell (slechts enkele mensen snappen het waarom hiervan, dus doe vooral geen moeite) kan voorschotelen. Met dank aan Rony P. en Godelieva K. voor al dat lekkers. De Sint kwam vroeg dit jaar.
Hoe langer ik in So'ton ben, hoe hectischer de weken en hoe sneller ze voorbijvliegen. Diverse deadlines voor school komen naderbij (ik maak me nog niet te veel zorgen, de druk van deadlines is iets dat ik als aspirant-journalist absoluut nodig heb om efficiënt te werken) en natuurlijk mag het sociale leven niet verwaarloosd worden. Een inkijk in een kleine week Southampton.
Op dinsdag was er de verjaardag van Jennifer. Enkele bevriende huizen (nu ja, de huizen zijn niet bevriend natuurlijk, wel de mensen die er wonen) komen voor een voordrink naar 33 St. Mary's Road, iets wat we uit economische overwegingen - arme studenten als we zijn - bijna altijd doen. Daarna wordt er naar Margherita gegaan, maar ik pas dit keer. Niet enkel heb ik les 's ochtends (flinke student dat ik ben), ik vind Margherita - een Italiaans restaurant dat 's avonds omgetoverd wordt tot een club - ook een onaangename omgeving waar slechte latinmuziek heerst.
Op donderdag heb ik helemaal geen les en dus ben ik op woensdag wel paraat voor een feestje. Komt goed uit, want dit keer vieren Chloé en Fani hun verjaardag. Weer wordt er verzameld voor een prefeestje om daarna met z'n allen naar Revolution te trekken. Die keet heeft voor op andere clubs dat ze gratis is en relatief goedkope drankjes serveert, want voor de rest is het er ook maar slappe kost wat muziek betreft. Dit keer kan er zelfs een afterparty van af in het huis van een vage Pool die we eigenlijk niet zo goed kennen, maar gastvrijheid is altijd een mooie eigenschap die op prijs gesteld moet worden.
Na zo'n zware avond is het eigenlijk onverantwoord om de dag erna weer een stapje in de wereld te zetten, maar ik had nu eenmaal beloofd om present te zijn op het verjaardagsfeest (jep, je kan een patroon bemerken) van een Engelse makker. Tegen middernacht waren hij en zijn Engelse vrienden echter in zo'n vergevorderde staat van dronkenschap beland, dat ik blij was een telefoontje te krijgen van Miguel met de vraag of ik zin had om mee te gaan naar Unit, een club in mijn straat. Zeker! Miguel en zijn drie huisgenoten doen zowat alles samen en het lijkt wel of ze hun eigen kleine gezinnetje vormen. Nu zou ik niet zo ver gaan om te stellen dat ik het vijfde lid van de familie ben, maar ik ben er toch een graaggeziene vriend aan huis. Dit keer waren er vriendinnen van Sonja uit het verre Finland op bezoek en dus heb ik mijn Finse woordenschat weer wat kunnen aanscherpen. Vittu!!
Ondertussen was er ook een Spaanse delegatie gearriveerd om de verjaardag van Jennifer nogmaals te vieren op vrijdag, maar begrijpelijkerwijs hield ik het rustig. Op zaterdag stond er een optreden in Lennon's op het programma, van de Amerikaanse slowcoregroep The Antlers. Mijn gevolg om optredens bij te wonen wordt keer op keer groter. The Antlers speelden een intense set - hun debuutalbum 'Hospice' gaat over het verlies van een geliefde aan kanker, qua intensiteit kan dat wel tellen - die veelbelovend is voor de toekomst.
FC Barcelona - Real Madrid is een affiche die geen enkele Spanjaard kan missen en voor de gewone voetballiefhebber toch ook een wedstrijd om naar uit te kijken. De match bekijken in zo'n typische Engelse sportpub, waar supporters van allerlei ploegen samenkomen om de hele zondag naar voetbal te kijken, geeft nog een extra dimensie. Fan kan ik me van geen van beide ploegen noemen, maar in deze wedstrijd duimde ik toch voor de thuisploeg. Al was het maar om Marcos volledig uit z'n dak te zien gaan bij de 1-0 van Ibrahimovic.
Nu moet je niet denken dat elke week zo druk is. De laatste dagen ben ik amper buitengekomen - schoolwerk, weet je wel - en daar ga ik vanavond vermoedelijk geen verandering in brengen. Morgen ga ik de kindjes hier wat cultuur bijbrengen door ze een selectie van de beste Belgische bieren voor te schotelen. Jochei!
De titel van dit bericht komt natuurlijk uit 'Red Cave' van het geweldige Yeasayer. Hier speelt de band het in een metro in Parijs (gequotet gedeelte komt er pas helemaal op het einde):
Dit weekend bracht ik in het gezelschap van veel te veel Fransen een bezoek aan Bath. Het stadje Bath welteverstaan, niet het kuipvormig object om je in te wassen. Bath is volgens meneer Wiki de tweede meestbezochte toeristenplaats in Engeland en - vandaag leren jullie een belangrijke les, kinderen - die vriend van alle studenten heeft al-tijd gelijk. Ironisch genoeg regende het de hele dag katten en honden in Bath, wat niet zo bevorderlijk is voor de kwaliteit van de foto's. Nu ja, klagen over regen, daar doe ik niet aan mee, want dat is even nutteloos als klagen dat NMBS-treinen te laat komen of dat Yves Leterme het weer gaat verkloten als premier. Iets dat je gewoon moet accepteren omdat geklaag er niet veel aan zal verhelpen. Maar meneer, we klagen toch zo graag. Wel, fuck off, verzuurde VB-stemmer!
Ah ja, als jullie hier binnenkort een foto van mezelf zien opduiken, schrik niet. Ik heb namelijk een bezoekje gebracht aan de plaatselijke barbier/Arabier, die mijn weelderige haardos heeft gestolen. Arabieren!
P.S. voor de onwetenden: 'hoppípolla' is IJslands en betekent 'in plassen springen'. Iets wat ik al eens graag doe als mijn kleren een verzadigingspunt hebben bereikt dat ervoor zorgt dat ik niet nog natter word. De volgende videoclip is een ode aan de jonge ondeugd die in elk van ons schuilt, ongeacht leeftijd. En ook gewoon een pracht van een nummer natuurlijk. Als iedereen hier naar zou kijken en luisteren, de wereldvrede zou nabij zijn. Voilà, die nobelprijs mag thuis afgeleverd worden aub. http://www.youtube.com/watch?v=4L_DQKCDgeM
Bezoek krijgen is altijd leuk. Tenzij het van pakweg Marc Dutroux is, maar waarom zou die mij in hemelsnaam komen bezoeken. Enkele weken geleden waren de mams, de paps en de zus nog in So'ton en vorig weekend was het de beurt aan mijn toekomstige kotgenoten Ellen, Jannik en Jasmine om mij met een bezoek te vereren. Hieronder de foto's van een dagje Londen, een internationaal Southamptons feestje en een dagje So'ton.
Met drie voetbalgekken in huis, gebeurt het al eens dat we met z'n allen de wedstrijden van onze respectievelijke favoriete ploegen volgen. Vorige week zondag was het weer zover, met drie toppers op het menu. Omdat we allemaal supporteren voor een topploeg, valt er meestal toch minstens één winst te noteren, maar dat weekend was er niemand aan het feest. Club Brugge verloor van het crapuul uit Luik, Inter Milaan bleef steken op 1-1 tegen AS Roma en in Olympique Lyon - Olympique Marseille werd het na een knotsgek scoreverloop 5-5.
P.S. Dit weekend kreeg ik weer bezoek uit het vaderland. Later meer daarover.
De laatste week heb ik me weer wat meer ingewerkt in de lokale concertscene, zelfs in die mate dat ik in vier dagen tijd acht bands aan het werk zag. Meer en meer is Hamptons de plaats van concertplezier. Hamptons is een kleine, alternatieve pub waar je vaak gratis of goedkoop artiesten kan ontdekken. De goede muziek, ook als er niet live gespeeld wordt, is een uitermate welkome afwisseling voor de naar uniformiteit stinkende clubs in Polygon waar 'I've Got A Feeling' van Black Eyed Peas aanbeden wordt als ware het een goed nummer. Ha, de onwetendheid! Gelukkig heb ik ondertussen een schare aan gelijkgezinde zielen gevonden die ook al eens graag een optreden meepikken. Meestal Spanjaarden, en zo is het vooroordeel dat die mensen vooral naar Papi Sanchez-achtige onbenullen luisteren ook weer de wereld uitgeholpen. Waar ik mij ook over blijf verbazen is de kwaliteit van de voorprogramma's. Tristam bijvoorbeeld bracht grappige folknummers over gestolen fietsen en de plaats in de zee waar al het plastiek samenkomt (jep!) Het is hier ook heel gewoon dat er twee of drie voorprogramma's zijn op een avond.
di 3/11: The Chapman Family, Hold Fast, Rapids! (Hamptons)
do 5/11: Peggy Sue, Tristam, Le Plat Du Jour, Bryony Fry (Hamptons)
vr 6/11: Ryan O'Reilly Band (The Platform)
Toetje: een video uit de oude doos dat het roemrijke verleden van de trotse voetbalclub uit deze stad mooi in de verf zet. Wacht zeker tot na de goals - die zijn mooi, maar niet uitzonderlijk - om een voetballesje van jewelste te aanschouwen.
Dit weekend vierden ze in Southampton Halloween. Een beetje een vreemd fenomeen, vind ik dat, en in mijn vrije tijd durf ik het al eens beschimpen, daarbij niet mis te verstane termen als 'vuile commerce' en 'McDonaldisering' niet schuwend. Maar hier is het helemaal ingeburgerd en met het spreekwoord "When in Rome, do as the Romans do" in gedachte doste ik me uit als een bloedlustige holbewoner die met zijn blote handen razende sabeltandtijgers te lijf gaat. Zelf maakte ik geen foto's - een holbewoner met een fototoestel zou maar een vreemd anachronisme zijn - maar ik stal weer als de raven. Dat ik op iedere foto sta, zal ongetwijfeld te maken hebben met mijn grote ego. Iedereen speelt graag de hoofdrol in z'n eigen leven, toch?
Een van mijn favoriete bezigheden op een vrije dag - als ik mij uit onze belachelijk comfortabele zetel gehesen kreeg, that is - is een fietstochtje in Southampton Common, een groot park waar het heerlijk verdwalen is in de wirwar van wegen en kronkelende paadjes. Ten minste als je net als ik het oriëntatievermogen van een door gigantische ijzeren staven ontregeld prehistorisch kompas hebt.
Het belangrijkste voordeel van dit park is dat het een heel pak "echter" en minder artificieel is dan de parken in het stadscentrum. Je hebt echt het gevoel dat je in de natuur zit. Een andere immense troef is het eclectische karakter van het park: je vindt er grote grasvelden waar mensen komen vliegeren, picknicken of spelen met de hond, maar er zijn evengoed plekjes in het bos waar je eventjes alleen kan zijn, ver weg van de drukte.
In het park ligt ook het oude kerkhof van Southampton, compleet met scheefgetrokken en overwoekerde graven. Lijkt net weggelopen uit een foute b-horrorfilm, ware het niet dat kerkhoven niet kunnen lopen. Om even stil te staan bij de vergankelijkheid van het leven, nietwaar? Hoor mij hier filosofisch worden, ha! Cool allemaal, maar een week voor Halloween ook best sinister en dus was ik blij dat ik er weer af was.
P.S. de kwieten die verhaaltjes verspreiden als zou het in Engeland altijd koud zijn en regenen, zijn duidelijk nog nooit over het Kanaal geweest. Of 't zijn dikke, vette leugenaars. Of beiden. Eind oktober en de temperaturen gaan hier overdag nog altijd eerder richting twintig dan richting 10. Graden celsius, wel te verstaan.
P.S.2. Megacoole video van hippiecollectief Port O'Brien:
